Als je chronisch uitsteller bent, kun je goed planningen maken. Je bent alleen heel slecht in het volhouden van je voornemens, plannen en gewoontes.
Vervolgens heb je het gevoel dat je achterloopt, je doet nog meer je best om het echt te gaan doen nu. Maar uiteindelijk is het nachtwerk, of geef je het op.

Je stelt altijd uit. Liegt erover. Voelt je afschuwelijk.
Soms denk je dat je zonder wilskracht geboren bent. Je schaamt je.
Hoe kan het dat zo’n intelligent, capabel mens zichzelf niet onder controle heeft? Je hebt veel meer in je mars, maar je uitstelgedrag  weerhoudt je ervan om dat waar te maken.

Als je het aan iemand durft te vertellen, komen ze met goed bedoelde adviezen. “Als je eenmaal bent begonnen gaat het wel”, zeggen ze, of  “Hak je taak in kleine stukjes”. Heel lief bedoeld allemaal. Maar als het zo makkelijk was… 

Je weet heus wel hoe het moet. Het lúkt gewoon niet. Voor je het doorhebt is de dag weer om, en heb je alleen je boekenkast op kleur gesorteerd. 

Hoe ik dat allemaal zo goed weet?
Ervaringsdeskundige 🙂